Neşe ektim içime... Hoşgörü, güven, sevgi ektim...

Almadan vermeyi, sevilmeden sevmeyi, paylaşmayı ektim...

Çılgınlık ektim, doğallık, bağışlama ektim içime...

Aşk ektim her hücreme... Coşku, heyecan, sessizlik ektim...

Tüm güzel fikirler sessizken geliyor bana...

Kabullenme ektim... Baş eğme değil... Olduğu gibi kabullenme...

Her gün yeni yeni endişelerle beslenen yeni korkular birikmişti içimde...

Mutluluklarımı, umutlarımı ne de çok ertelemişim...

O an bu ilgiyi onlara verseydim, her gün onları düşünüp birer umut daha ekleseydim, almadan verip, beklemeden sevseydim, her şeyden önce içimdeki sevginin ve gücün daha fazla farkında olsaydım böyle temizliklere ihtiyacım kalmazdı...

Edward Morrison*